Το Δημόσιο στο απόσπασμα

Πολλοί συμφωνούμε ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που κάθονται και δεν προσφέρουν έργο.

Πολλοί συμφωνούμε ότι (μέρος έστω) των δημοσίων υπαλλήλων είναι αγενείς, δεν εξυπηρετούν τους πολίτες και είναι υπεράριθμοι.

Είναι, όμως, άραγε οι απολύσεις η λύση;

Πριν σπεύσουμε να καταδικάσουμε αφοριστικά τον δημόσιο τομέα και να ταχθούμε υπέρ των απολύσεων, ας σκεφτούμε μερικά πράγματα:

Από τις μαζικές απολύσεις, υποτίθεται πως το δημόσιο θα εξασφαλίσει χρήματα.

Δεν απαντάει κανείς, όμως, τι θα γίνει με τις ασφαλιστικές εισφορές που θα χαθούν για τα ήδη υπερχρεωμένα Ταμεία.

Τι θα γίνει με τις αυξημένες δαπάνες των επιδομάτων ανεργίας.

Τι τεράστια προβλήματα θα δημιουργηθούν σε μια Ελλάδα που βρίσκεται σε ύφεση και με την ανεργία ήδη να ανέρχεται στο 16%, σε μια αγορά που έχει στερέψει από χρήμα, όταν θα προστεθούν κι άλλοι άνεργοι στην εξίσωση:

ακόμα λιγότερη κατανάλωση, αδυναμία απορρόφησης των ανέργων, μεγαλύτερη φτώχεια και ανέχεια.

Σίγουρα, το Δημόσιο δεν μπορεί να λειτουργεί εις βάρος του ιδιωτικού τομέα, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό συρρίκνωση στην Ελλάδα.

Πριν, όμως, βάλουμε το Δημόσιο στο απόσπασμα, ας σκεφτούμε και τις παράπλευρες απώλειες.

Ακόμα και αν οι απολύσεις καταστούν μονόδρομος (λόγω των πιέσεων των δανειστών μας), πριν αυτές πραγματοποιηθούν θα πρέπει να έχει εκπονηθεί συγκεκριμένο σχέδιο διαχείρισης των αποτελεσμάτων μιας τέτοιας πολιτικής.