Σαδοσαμαρισμός

Ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να αποτελεί μοναδικό δείγμα Έλληνα πολιτικού, που αρέσκεται να βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό του, να αυτοεγκλωβίζεται σε μη-ρεαλιστικά διλήμματα, να αναγκάζεται εκ των πραγμάτων σε κωλοτούμπες και τελικά να αυτοεξευτελίζεται.

Και θα ήταν αποκλειστικά δικό του πρόβλημα, αν σε όλο αυτό το μαζοχιστικό παιχνίδι εξουσίας δεν εμπλεκόταν το στοιχείο του σαδισμού, με αποδέκτη κάθε φορά την Ελλάδα.

Τον ιδιότυπο αυτό σαδοσαμαρισμό τον είδαμε για πρώτη φορά στο ζήτημα του Σκοπιανού –κάτι που το πληρώνει η χώρα μας για πάνω από 20 χρόνια.

Πριν ρίξει ο κ. Σαμαράς την Κυβέρνηση Μητσοτάκη, η πολιτική που ακολουθούσε η Ελλάδα στο ζήτημα του Σκοπιανού (υπό την αιγίδα του Κων/νου Καραμανλή) οδηγούσε σε μια θετική για τη χώρα μας συμφωνία, με τη χρήση ενός ονόματος με γεωγραφικό προσδιορισμό και δέσμευση εκ μέρους των Σκοπίων ότι δεν θα καπηλεύονταν την Ελληνική ιστορία και δεν θα αξίωναν οποιεσδήποτε εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας.

Η σαδοσαμαριστική πολιτική του τότε Προέδρου της ΠΟΛ.ΑΝ. εγκλώβισε τη χώρα σε άγονες αντιπαραθέσεις με το κρατίδιο των Σκοπίων και μας οδήγησε σε τραγικά αδιέξοδα. Αποτέλεσμα αυτού, είναι σήμερα να έχει ουσιαστικά παγιωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο η ονομασία των Σκοπίων ως «Μακεδονία».

Ο σαδοσαμαρισμός έκανε την εμφάνισή του και πάλι με την ανάληψη της Προεδρίας της ΝΔ. Αυτή τη φορά, ο κ. Σαμαράς εγκλωβίστηκε στο δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».

Ακολουθώντας μια αδιέξοδη και στενόμυαλη πολιτική, που μοναδικό σκοπό είχε να κερδίσει την εύνοια των ψηφοφόρων –και ενώ έβλεπε την ανάγκη συστράτευσης όλων των Ελλήνων στον κοινό σκοπό της αποτροπής της χρεοκοπίας της χώρας– αυτοεγκλωβίστηκε στον μικρόκοσμο που δημιούργησε, επί έναν χρόνο.

Τελικά, αναγκάστηκε να κάνει κωλοτούμπα όταν η χώρα οδηγήθηκε στα πρόθυρα της εξόδου της από το ευρώ με την ευφυέστατη επιλογή του Γ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα.

Σύρθηκε σε μια συγκυβέρνηση με το ζόρι, αυτοεξευτελιζόμενος για άλλη μια φορά.

Και φτάνουμε στο σήμερα.

Ο σαδοσαμαρισμός χτυπάει για άλλη μια φορά. Παρακινούμενος (προφανώς) από την ανάγκη να δηλώσει προς τους υποψήφιους ψηφοφόρους του πως παραμένει «αντιμνημονιακός», βρίσκει νέο πεδίο αυτοεγκλωβισμού. Αυτή τη φορά μια υπογραφή.

Με το νέο «ανένδοτο» αγώνα του, όμως, απέναντι σε μια τυπική διαδικασία υπογραφής που ο ίδιος την ανήγαγε σε ζήτημα εθνικής υπερηφάνειας, βάζει σε κίνδυνο άμεσης χρεοκοπίας για άλλη μια φορά τη χώρα.

Βέβαια η κωλοτούμπα ετοιμάζεται (δήλωση Μιχελάκη: «Δεν υπάρχει επίσημο αίτημα για υπογραφή από την Ευρώπη»), αλλά η ζημιά έχει γίνει.

Για ακόμη μια φορά η Ελλάδα και η αξιοπιστία της διασύρεται στην Ευρώπη για το βίτσιο του κ. Σαμαρά.

Ως πότε θα πληρώνουμε τον σαδοσαμαρισμό;